Jak wygląda kania? Kania to jadalny grzyb o dużym, brązowym kapeluszu pokrytym łuskami. Należy on do rodziny pieczarkowatych. W smaku jest łagodny i przyjemny oraz wydziela delikatny grzybowo-owocowy zapach. Jak usmażyć kanie? Kanie najczęściej przygotowuje się smażone w formie kotletów przypominających schabowe.
Polska to prawdziwy raj dla amatorów grzybobrania. Zainteresowanie grzybiarzy coraz częściej skierowane jest na rzadsze i mniej dostępne owocniki! W naszych warunkach klimatycznych grzybnia rozwija się najczęściej w lasach iglastych i mieszanych, gdyż jest to doskonałe środowisko do mikoryzy, czyli symbiozy grzybów z korzeniami drzew - najczęściej brzóz, dębów czy buków. Smakowite grzyby znaleźć można nie tylko w lasach, wiele gatunków upodobało sobie jako miejsce do życia podmokłe tereny, łąki, pola, parki czy pobocza dróg. Gatunkiem, który wyrasta zarówno w lasach mieszanych jaki i na miejscach prześwietlonych, polankach, porębach lub uprawach leśnych jest czubajka kania! Grzyb ten tworzy bardzo malowniczy widok, gdyż parasolowato rozpostarty kapelusz wspaniale wygląda na tle leśnego runa! Ten znany wszystkim okaz osiągać może nawet 50 centymetrów wysokości i 30 centymetrów średnicy kapelusza. Młode osobniki kani mają zamknięty, szarobrązowy, jajowaty kapelusz. Kiedy rośnie, pojawiają się na nim dachówkowato ułożone łuski, między którymi prześwituje biały, watowaty miąższ. Na środkowej części kapelusza wyróżnić można tępy garbek, który pozostaje gładki i jednolicie szary. W czasie wzrostu owocnika, na trzonie powstają charakterystyczne łuski i strzępki. Jest on wypełniony łykowatym zdrewniałym miąższem; u starszych osobników trzon najczęściej jest pusty. Przy powierzchni znajduje się wyraźne bulwiaste zgrubienie, w górnej części natomiast występuje pierścień z podwójną postrzępioną obwódką. Blaszki czubajki kani są szerokie, białe i oddzielone od trzonu. Zdjęcie: Fotolia Zdjęcie: Fotolia Czubajka kania nazywana także sową, sroszką strzelistą, deszczochronem lub parasolnikiem jest bardzo cenionym grzybem, niestety niedoświadczeni zbieracze pomylić ją mogą z młodymi owocnikami śmiertelnie trującego muchomora sromotnikowego! By uniknąć pomyłki zawsze należy sprawdzać czy dolna cześć trzonu grzyba nie jest pokryta luźną, kielichowatą i mocno postrzępioną otoczką, charakterystyczną dla tego grzyba! Suszenie - najlepsza metoda na grzyby! Kania jest grzybem, który bez większych problemów wykorzystać można do suszu grzybnego. Temu zabiegowi poddać można jego kapelusz w całości lub pokroić go wcześniej na drobniejsze części. Metoda ta jest doskonałym sposobem na zmniejszenie zawartości wody w grzybach, co zabezpiecza je przed psuciem! Suszone grzyby są łatwe w przechowywaniu, gdyż zajmują one mało miejsca w kuchennych szafkach. Grzyby które chcemy ususzyć koniecznie muszą być świeże i nie robaczywe. Dopiero po dokładnym ich oczyszczeniu i przetarciu wilgotną ściereczką rozkładać je można na ramkach z drewna lub nierdzewnego metalu. Kawałki kapelusza stroszka nadziać wystarczy na sznurki i w takiej postaci umieścić nad źródłem ciepła. Kapelusze lub ich części nie mogą leżeć jeden na drugim – ważne by miały one zapewniony dostęp powietrza ze wszystkich stron! Czubajkę kanie najlepiej suszyć w temperaturze nieprzekraczającej 50 °C, owocnik wtedy nie czarnieje i jest bardziej aromatyczny. Najlepszy czas na suszenie grzybów to 2-3 dni. Gdy suszymy grzyby na wolnym powietrzu, pamiętajmy by przenieść je do suchego pomieszczenia i przykryć na noc bawełnianą ściereczką; uchronicie je wtedy przez pleśnią! Zapraszamy do stołu Ponieważ smak i wartość odżywcza wspomnianego owocnika są wysoko cenione, bardzo często serwowany jest on na nasze stoły. Smakołyk ten nadaje się do suszenia bądź jako dodatek do potraw mięsnych, sosów, zapiekanek lub pierogów i krokietów. Zerwana na polanie dorodna kania to wspaniały powód by przygotować smakowity posiłek z jej dodatkiem! Szybkim, prostym ale niebywale smacznym daniem będzie kania w cieście! Koniecznie skosztujcie również kani smażonej, marynowanej w aromatycznej zalewie przyrządzonej z octu, ziela angielskiego, liści laurowych, gorczycy i kolorowego pieprzu! Zdjęcie: Fotolia Lubicie jędrną i puszystą kanię? Zainspirujcie się naszymi przepisami na smakołyki z nią w roli głównej. Zachęcamy Was również do udostępniania Waszych sprawdzonych pomysłów na potrawy z grzybami! Sprawdź, jak przygotować flaczki z kani! >>>
Czubajka kania. Czubajka kania. Czubajka kania ma cztery charakterystyczne znaki rozpoznawalne i jeżeli sprawdzimy je dokładnie i wszystkie poniżej wymienione znaki zauważymy w zerwanym przez nas grzybie, to na 100% jest czubajka kania. Po piewsze – grzyb ten ma kremowo-beżowy, suchy, parasolowaty kapelusz pokryty brązowymi lub Kania jest grzybem z gatunku pieczarkowatych. W Polsce występuje często i jest ceniony za walory smakowe. Kanię można spotkać w lasach i na ich skrajach. Jak wygląda kania? Dlaczego tak często myli się ją w muchomorem sromotnikowym? Jak można przygotować kanię? Zobacz film: "Sezon na kurki" spis treści 1. Charakterystyka grzyba kani 2. Czym kania różni się od muchomora sromotnikowego 3. Jak przygotować kanię Grzyb kania a la schabowy Grzyb kania w cieście piwnym Kania w occie rozwiń 1. Charakterystyka grzyba kani Grzyb kania należy do rodziny pieczarkowatych. Najbardziej znana jest czubajka kania. Kania jest grzybem cenionym w kuchni ze względu na walory smakowe. Swoją konsystencją przypomina mięso. Grzyb kania składa się wody, białka i składników mineralnych. W grzybach znajdują się także witaminy (witamina A, witamina B1, witaminę B2 oraz witaminę C). Grzyby niestety mogą być źródłem metali ciężkich ponieważ pobierają je z gleby. Dlatego też mogą zawierać ołów, rtęć oraz arsen. Kanię zbiera się od lipca do października. Trzon kani może osiągać długość nawet 40 cm, a szerokość 4 cm. 2. Czym kania różni się od muchomora sromotnikowego Grzyb kania bardzo często jest mylony z muchomorem sromotnikowym. Takie sytuacje zdarzają się szczególnie w sytuacjach, kiedy zbiera się młode owocniki. Jeżeli zbieramy dojrzałe kanie, będzie je ciężko pomylić z muchomorem sromotnikowym. Kania jest o wiele większa od muchomora. Kapelusz kani się łuszczy, jest bardziej aksamitny i delikatnie brązowawy. Kapelusz muchomora jest gładki, ale czasami jest włóknisty, ma kolor zielonkawy lub szarawy. Czubajka kania ma szerokie blaszki pod kapeluszem. Zarówno kania, jak i muchomor mają na trzonie pierścienie. Natomiast kania ma pierścień ruchomy, a u muchomora pierścień jest przyrośnięty do trzonu. Na dole trzonu u kani znajduje się bulwa bez pochwy, a muchomor posiada pochwę. Czubajka kania ma trzon pusty w środku. Jeżeli mamy wątpliwości co do grzyba, jakim jest kania, to albo wybierajmy dorosłe osobniki, albo nie zbierajmy tych grzybów. Zawsze możemy zanieść zebrane grzyby do stacji sanepidu i mieć pewność, że zebraliśmy jadalne grzyby. 3. Jak przygotować kanię Kania jest grzybem bardzo cenionym w kuchni ze względu na swoje walory smakowe. Można ją smażyć jak kotlet lub marynować w occie. Przed przygotowaniem kani do spożycia trzeba usunąć trzon oraz wierzchnią skórę z kapelusza. Grzyb kania a la schabowy Kania może zastąpić kotleta schabowego. Do przygotowania kotletów z kani potzrebujemy: 5 kapeluszy grzyba kania 1 jajko Mąka Bułka tarta Olej Sól Pieprz Oczyszczone grzyby obtaczamy w mące, następnie w jajku i na koniec w bułce tartej. Kanie smażymy na rozgrzanym oleju na złoty kolor. Można podawać je zamiast kotletów do ziemniaków. Grzyb kania w cieście piwnym Kanie można przygotowywać także w cieście naleśnikowym i smażyć na głębokim tłuszczu. Do przygotowania takich kani potrzebujemy: Kapeluszy kani Mąka 1 szklanka piwa 1-2 jajka Pół łyżeczki proszku do pieczenia Olej Sól do smaku Kapelusze kani oczyszczamy i solimy. Przygotowujemy ciasto piwne. Wszystkie produkty łączymy ze sobą w misce. Grzyby maczamy w cieście i smażymy na głębokim tłuszczu. Podajemy gorące. Zobacz też: Kania w occie Kanie można także marynować. Możemy znaleźć bardzo ciekawe przepisy na smażone kanie w occie. Do ich przygotowania potrzebujemy: Kapelusze kani 4 jajka Bułka tarta Masło Sól Pieprz Zalewa: 2 cebule 1 szklanka octu 5 szklanek wody 10 ziarenek ziela angielskiego 5 liści laurowych 1 łyżeczka gorczycy białej Półtora łyżeczki soli 6 łyżek cukru 1 łyżka pieprzu ziarnistego Kanie kroimy na ćwiartki, a następnie panierujemy w jajku i bułce tartej. Smażymy i wkładamy do słoika. Cebulę szklimy na patelni i dodajemy do słoików. Zalewę gotujemy przez ok. 15 minut. Zalewamy grzyby gorącą zalewą. Następnie pasteryzujemy słoiki przez ok. 10-15 minut. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Joanna Wasiluk (Dudziec) Specjalista w zakresie dietetyki. Czubajka kania, zwana też sową, to popularny grzyb z gatunku pieczarkowatych. Charakterystyczny kapelusz z garbem zwraca uwagę smakoszy. Wiele osób chętnie zbiera sowy. Można czasem zobaczyć pełne kosze. Ale tak ogromny kapelusz, jaki pokazała nam Sylwia Hawryliszyn jest naprawdę wyjątkowy. data publikacji: 11:39 ten tekst przeczytasz w 8 minut Muchomor sromotnikowy, inaczej nazywany muchomorem zielonawym i Amanita phalloides jest najczęstszą przyczyną śmiertelnych zatruć grzybami na całym świecie. Często mylony z kanią, która gości na stołach wielu grzybiarzy. Nawet wytrawni grzybiarze potrafią źle rozpoznać jego budowę. Jaka jest różnica między kanią a muchomorem sromotnikowym? Jakie są objawy zatrucia? Jak przebiega leczenie? Bukhta Yurii / Żywienie Medonet Muchomor sromotnikowy — cechy charakterystyczne Toksyczne działanie muchomora sromotnikowego Muchomor sromotnikowy — przebieg choroby Jakie leki stosuje się na zatrucie muchomorem sromotnikowym? Jak wygląda kania czubajka? Muchomor sromotnikowy a kania czubajka — jak je rozróżnić? Pierwsza pomoc w razie zatrucia muchomorem sromotnikowym Muchomor sromotnikowy — czy można ustrzec się jedzenia trujących grzybów? Czy warto jeść grzyby? Afgańska rodzina, która od kilku dni przebywa w ośrodku dla uchodźców w Podkowie Leśnej – Dębaku Jak informują media, samodzielnie zbierali grzyby w okolicznych lasach, które następnie zjedli całą rodziną Troje dzieci trafiło do szpitala z objawami zatrucia. 6-latek ma dziś wykonywany przeszczep wątroby, 5-latek nie został zakwalifikowany do przeszczepu, lekarze stwierdzili u niego śmierć mózgu. Stan 17-letniej siostry chłopców jest stabilny Muchomor sromotnikowy to najbardziej trujący grzyb i najczęstsza przyczyna zatruć. Wystarczy jego śladowa ilość, trujący jest nawet po 10 latach marynowania, a medycyna nie zna remedium, poza przeszczepem wątroby Smutna historia afgańskich chłopców to dobra okazja, by przypomnieć: niefrasobliwość i nieznajomość grzybów może skończyć się tragicznie! Więcej informacji znajdziesz na stronie głównej Onet. Muchomor sromotnikowy — cechy charakterystyczne Małe muchomory są całkowicie pokryte tkanką zwaną welonem uniwersalnym. Tkanka ta jest twarda i błoniasta. Gdy młody grzyb się rozrasta, welon rozrywa się, w wyniku czego dojrzały grzyb ma zwykle łysy kapelusz. Kolor u wielu gatunków Amanita może być dość zmienny, ale klasyczny phalloides będzie miał zielonkawo-żółty kapelusz z widocznie osadzonymi promienistymi włóknami. Muchomory sromotnikowe mogą być również zielone, żółte, brązowe, opalone lub białe, i często, z wiekiem i wysychaniem, nabierają metalicznego połysku. Białe skrzela, które zwykle nie stykają się z trzonem lub szypułką i są nazywane wolnymi, są najpierw pokryte częściowym welonem. Welon ten opada, gdy kapelusz się rozszerza, tworząc delikatną spódniczkę lub pierścień wokół trzonu. Zarodniki Amanita phalloides mają białą masę, są kuliste i cienkościenne. Pręciki mogą być białe lub żółtawe i zakończone są wyraźną bulwiastą podstawą. Podstawa ta jest ściśle pokryta błoniastym woreczkiem. Wszystkie te cechy mogą być łatwo utracone, jeśli nie zostaną starannie zebrane, dlatego ważne jest, aby wykopać cały grzyb podczas identyfikacji. Zapach muchomorów sromotnikowych może być przyjemny, gdy grzyb jest młody. Potem przybiera zapach rozkładającego się białka. Czytaj więcej: Grzyby trujące - jak zatruwają organizm? Opis gatunków i objawy zatrucia grzybami Toksyczne działanie muchomora sromotnikowego Muchomory sromotnikowe są przyczyną najcięższych zatruć grzybami, które mogą prowadzić do niewydolności wątroby, a nawet śmierci. Amanita phalloides zawiera silnie toksyczne amatoksyny, czyli wysoce stabilne białka, z którymi organizm ma duże trudności, by je całkowicie wyeliminować. Nowoczesne zabiegi medyczne zmniejszyły śmiertelność w tego typu zatruciach do około 15%. Jednak przeżycie zjedzenia tego grzyba generuje kolejne problemy, gdyż jest to bardzo bolesny rodzaj zatrucia i może spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia i wątroby. Muchomor sromotnikowy — przebieg choroby Amatoksyny są podwójnie niebezpieczne, z powodu szkodliwości toksyny. Faktem jest, że objawy zjedzenia zatrutego grzyba są opóźnione o 6 do 24 godzin po spożyciu. Do tego czasu toksyny mogą zostać całkowicie wchłonięte przez organizm. Po gwałtownym pogorszeniu stanu pacjent może odzyskać siły i około drugiego lub trzeciego dnia być wysłany do domu. W przypadku zaburzeń żołądkowo-jelitowych o opóźnionym początku należy monitorować czynność enzymów wątrobowych. Amanityny są grupą złożonych cyklicznych polipeptydów, które uszkadzają tkanki poprzez hamowanie syntezy RNA w każdej pojedynczej komórce. Początek objawów można podzielić na cztery etapy: Pierwszy etap to okres utajenia trwający od 6 do 24 godzin po spożyciu, w którym toksyny aktywnie niszczą nerki i wątrobę ofiary, ale ofiara nie odczuwa żadnych dolegliwości. Drugi etap to okres około 24 godzin charakteryzujący się gwałtownymi wymiotami, krwawą biegunką i silnymi skurczami brzucha. Trzeci etap to okres 24 godzin, podczas którego ofiara wydaje się wracać do zdrowia (jeśli jest hospitalizowana, zdarza się, że zostaje wypisana). Czwartym etapem jest nawrót choroby, podczas którego często dochodzi do niewydolności nerek i wątroby, co prowadzi do śmierci. Pacjenci mogą również „wykrwawić” się i umrzeć z powodu zniszczenia czynników krzepnięcia we krwi. Co istotne, może wystąpić więcej niż jeden nawrót choroby! Jakie leki stosuje się na zatrucie muchomorem sromotnikowym? Stwierdzono, że podana pacjentowi doustnie sylimaryna w ciągu 60 godzin od spożycia pokarmu mającego w składzie trujące grzyby hamuje wzrost stężenia toksycznej aminotransferazy alaninowej i poprawia inne parametry funkcji wątroby. Alternatywę stanowi lek o nazwie sylibinina. Zalecane dawki wynoszą 5 mg/kg w bolusie, czyli podaje się lek w bardzo dużej dawce, by osiągnąć wysokie stężenie leku w tkankach, w możliwie jak najkrótszym czasie. Następnie podaje się kolejne dawki co godzinę (20 mg) lub raz na dobę (1400 mg) jako wlewki dożylne przez kolejne 3 lub 4 dni. Najczęściej stosowanym lekiem jest jednak bezylopenicylina. Enjalbert ze swoim zespołem badawczym w wyniku analizy danych retrospektywnych z 20 lat wyliczyli, iż ten lek był podawany w 86,5% przypadków zatrucia muchomorem sromotnikowym. Jest to lek z grupy antybiotyków, który podaje się dożylnie w bardzo wysokich dawkach. Dla dorosłych wynosi ona 1 mg na dobę, natomiast u dzieci 0,025 mg dziennie przez 4 lub 5 dni. Warto jednak zauważyć, że sylimaryna oraz benzylopenicylina, chociaż są jednymi z częściej podawanych leków na zatrucie muchomorem zielonawym, to nie zostały one zatwierdzone przez Amerykańską Agencję Żywności i Leków (FDA). Sprawdź: Dlaczego lepiej nie zbierać przerośniętych grzybów? Jak wygląda kania czubajka? Kapelusz kani czubajki, inaczej nazywanej Macrolepiota procera, początkowo jest kulisty i jasnobrązowy, z ciemniejszym brązowym obszarem w pobliżu szczytu, który pęka w łuski. Miąższ kapelusza jest biały i nie ulega znacznym zmianom po przecięciu. Średnica kapelusza w okresie dojrzałości wynosi od 10 do 25 cm. Skrzela Macrolepiota procera są szerokie i stłoczone. Parasol jest biały lub bladokremowy i kończy się w pewnej odległości od trzonu. Wokół trzonu kani czubajki utrzymuje się duży, podwójnie ostry pierścień, który często staje się ruchomy i opada do podstawy. Łodyga jest gładka i biała lub kremowa, ale ozdobiona małymi brązowymi łuskami, które nadają jej pasiasty, wężowy wygląd. Wewnątrz łodygi twardy, biały, włóknisty miąższ jest luźno upakowany. Zdarza się jednak, że czasami łodyga jest pusta w środku. Zapach kani nie jest w żaden sposób charakterystyczny, a jego smak jest słodki. Bulwiaste u podstawy łodygi Macrolepiota procera zwężają się lekko ku środkowi w kierunku wierzchołka; średnica wynosi od 1 do 1,5 cm (do 2,5 cm w poprzek bulwiastej podstawy), a wysokość łodygi może dochodzić do 30 cm. Jak rozpoznać muchomora? Objawy zatrucia grzybami Muchomor sromotnikowy a kania czubajka — jak je rozróżnić? Głównym aspektem rozróżnienia kani od muchomora sromotnikowego jest ich wygląd. Sytuacja jest bardziej skomplikowana w przypadku młodych osobników grzybów, gdy ich kapelusze są niezwykle podobne. Sytuacja jest bardziej oczywista, jeśli chodzi o starsze grzyby. Wówczas istnieje kilka istotnych różnic, które pozwolą uniknąć zatrucia muchomorem zielonawym. Przede wszystkim kanie są większe niż muchomory, a ich kapelusze łuszczą się, przez co wyglądają na bardziej aksamitne. W przypadku trującego gatunku jest on gładki, a czasami włóknisty. Innym aspektem jest kolor. Podczas gdy dobry grzyb jest delikatnie brązowy, kapelusz muchomora sromotnikowego przybiera odcienie szarości i zieleni. Są to jednak barwy mało nasycone i w ciemnych zakamarkach lasu można się pomylić. Kolejnym rozróżnieniem są szerokie blaszki pod kapeluszem czubajki kani. Oba gatunki mają na swoim trzonie pierścienie. U kani jest jednak bardzo prawdopodobne, że odpadnie, gdyż jest on ruchomy. W przypadku Amanita phalloides pierścień jest stały, przyrośnięty do trzonu. U jego dołu znajduje się bulwa z pochwą. Dla Macrolepiota procera bulwa jest bez pochwy, a trzon jest pusty w środku. Jeśli nadal ma się wątpliwości co do rodzaju grzybów, lepiej wybierać dorosłe osobniki lub zrezygnować z tych grzybów i zbierać gatunki, które się zna. Alternatywą jest także skierowanie próbki grzyba do badań. W tym celu należy się udać do lokalnej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej (inaczej Sanepid). Wówczas można mieć pewność, że zbierane grzyby są jadalne i nie zagrażają życiu i zdrowiu. Pierwsza pomoc w razie zatrucia muchomorem sromotnikowym W razie zatrucia muchomorem sromotnikowym lub podejrzeniem zjedzenia trującego grzyba należy niezwłocznie wywołać wymioty u osób, które jadły grzyby. Należy się udać do szpitala, gdzie przeprowadzone będzie płukanie żołądka. Jeśli pozostały resztki z zebranych grzybów, należy przekazać je do Sanepidu, by mogli oni przebadać toksyczność przekazanych osobników. Należy pamiętać, że grzybów nie powinno się podawać małym dzieciom. Są one o wiele bardziej czułe na toksyny, dlatego działanie trującego muchomora sromotnikowego szybko zainfekować wątrobę, a nieodpowiednio wcześnie wprowadzone leczenie może prowadzić do poważnych uszkodzeń narządów wewnętrznych, a nawet śmierci! Czytaj też: Siedem najbardziej trujących roślin - tojad, rącznik, oleander Muchomor sromotnikowy — czy można ustrzec się jedzenia trujących grzybów? Wycieczka do lasu i zbieranie grzybów należy do jednych z większych wiosennych i jesiennych rozrywek. Świeże powietrze i wartości odżywcze, jakie czerpie się z grzybów, zachęcają wielu grzybiarzy do wizyt w lesie. Należy jednak zachować szczególną ostrożność w zbieraniu i jedzeniu dzikich grzybów. Zanim zje się jakiekolwiek zebrane grzyby, warto kilka lub kilkanaście razy wybrać się do lasu z kimś znajomym, kto ma większe doświadczenie. Można też poszukać stowarzyszenia mykologicznego lub poprosić lokalnego grzyboznawcę o pomoc w ocenie zebranych okazów. Warto też uważać na miejsce, z którego zbiera się grzyby, gdyż mogą one wchłaniać toksyny ze środowiska, jeśli zalesienie znajduje się blisko oczyszczalni ścieków lub składowisk chemikaliów. Należy zachować niezwykłą drobiazgowość. Najmniejszy błąd może przypłacić zdrowiem czy życiem. Nie należy też jeść grzybów starych, zepsutych czy przegniłych. Co najważniejsze, należy nauczyć się rozróżniać trujące grzyby, zwłaszcza kilka śmiertelnie niebezpiecznych gatunków. W razie wątpliwości lepiej zrezygnować ze znalezionego okazu i udać się na kolejne poszukiwania grzybów. Czy warto jeść grzyby? Chociaż często myśli się o grzybach jako o organizmach wywołujących choroby, są one niezwykle bogate w minerały potrzebne człowiekowi. Istnieje wiele różnych rodzajów grzybów. Niektóre są jadalne, w tym dobrze znane gatunki, takie jak pieczarka, prawdziwek, rydz, borowik czy kurka. Są one coraz częściej badane i wykorzystywane w diecie ze względu na ich ważne właściwości zdrowotne, przy czym różne odmiany mają różne działanie lecznicze. Od wysokiej zawartości witaminy D, po wspieranie układu odpornościowego i prawidłowego funkcjonowania serca. Istnieje jednak wiele gatunków, które nie są jadalne i w rzeczywistości mogą powodować bóle żołądka lub wymioty, a w niektórych przypadkach mogą być śmiertelne, jak na przykład muchomor sromotnikowy. Grzyby – wartości odżywcze, obróbka, grzyby trujące, grzyby jadalne Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. Źródła Ferenc T., Zatrucia muchomorem sromotnikowym (Amanita phalloides), „Medycyna pracy” (2009), s. 415-426. Enjalbert F., Treatment of amatoxin poisoning: 20-year retrospective analysis, „Journal of Toxicology: Clinical Toxicology” (2002), s. 715-757. grzyby grzyby trujące muchomor sromotnikowy Jadalne grzyby podobne do sromotnika. Cztery gatunki. Pomyłka może kosztować życie! Muchomor sromotnikowy (muchomor zielonawy) to nie tylko najbardziej trujący polski grzyb, ale i najbardziej toksyczny organizm naturalnie występującym w naszym... Monika Mikołajska Grzyby podobne do kani. Cztery trujące gatunki, z którymi ludzie ją mylą. Uważaj! Kania (a dokładnie czubajka kania) uchodzi za prawdziwy grzybowy przysmak. Panierowana i usmażona jak kotlet schabowy jest po prostu wyborna. Ale uwaga, choć... Monika Mikołajska Zatrucia grzybami. Piorunująca niewydolność wątroby to początek. "Spirala patologii się rozkręca" Polacy kochają grzybobrania. Słabość do grzybów ma jednak swoją ciemną stronę. Nie każdy wystarczająco się na nich zna, a wtedy łatwo o nieszczęście.... Monika Mikołajska Czy grzyby są niebezpieczne dla dzieci? Opinia toksykologa i dietetyka Trwa przeszczep wątroby u 6-latka z Afganistanu, który zatruł się grzybami - podała Gazeta Wyborcza. Drugi, pięcioletni chłopiec, nie nadaje się do przeszczepu -... Karolina Świdrak Grzyby trujące - jak zatruwają organizm? Opis gatunków i objawy zatrucia grzybami Grzyby to przysmak wielu osób. Wykorzystujemy je w wielu potrawach i podajemy pod różnymi postaciami. Ogromną przyjemność sprawia wyprawa na grzybobranie do... Redakcja Medonet Jak rozpoznać muchomora? Objawy zatrucia grzybami Wielu z nas uważa się za wytrawnych grzybiarzy, ale wciąż zapominamy o tym, że niemal każdy blaszkowaty grzyb jadalny ma trującego sobowtóra. Halina PilonisCzubajka kania należy do rodziny pieczarkowatych. Tak jak znane i lubiane pieczarki można wykorzystywać ją w kuchni. Zobacz, jak wygląda czubajka kania i z czym można ją pomylić
Grzybnia Kani Czubajka Kania (Macrolepiota procera (Scop.)Singer) opakowanie 5 litrów Każdy grzybiarz, czy to taki dopiero zaczynający swoją przygodę czy już taki mający dość duże doświadczenie w poszukiwaniu pewnych okazów, prędzej czy później zaczyna zastanawiać się nad tym, czy będą w stanie samodzielnie stworzyć idealne warunki do tego, aby w ich przydomowym ogródku
Przeskocz do treści Czubajka kania Bardzo dobry grzyb jadalny. Najczęściej spożywa się młode lub średnio rozwinięte kapelusze. Można je przygotować podobnie jak sznycle wiedeńskie. Uwaga! Skórkę kapelusza należy zdjąć nożem. Rośnie od lipca do października w lasach iglastych i liściastych. Piękne okazy można spotkać na dobrze wygrzanych trawiastych polanach. Rosną pojedynczo lub w grupach. Miąższ biały. U góry trzona znajduje się podwójny ruchomy pierścień. Kapelusz początkowo brązowy, następnie powstają odstające łuski. Jajowaty, stożkowaty, a później płaski. Inna nazwa: sowa, kania, parasolowiec, gapa, parasolnik. To jeden z największych naszych grzybów kapeluszowych. Czubajki występują nie tylko w lesie, ale również w sadach, na pastwiskach oraz na kompoście Nawigacja wpisuKania a muchomor sromotnikowy – chcąc rozróżnić te dwa grzyby, bardzo ważny jest wygląd kapelusza. Młoda czubajka kania będzie mieć kapelusz o średnicy około 10-20 cm. Jego kształt jest zaokrąglony i owalny, a kolor wpada w odcień brązu (szczyt niezależnie od wieku grzyba zawsze ma kolor brązowy).Czubajka kania to grzyb jadalny i bardzo smaczny. Jego wadą jest wyjątkowo niebezpieczny „sobowtór” - muchomor sromotnikowy. Kania jadalna, szczególnie duża i dojrzała, na szczęście różni się od trującego muchomora. Sprawdź, jak i kiedy zbierać kanie, co można z nimi zrobić i jakie są ich wartości kania to grzyb jadalny znany także jako bedłka wysoka, bedłka wyniosła, stroszka strzelista, stroszka cielista, a także sowa, czubaj czy czubak. Czubajka kania - grzyb jadalny, ale podobny do trujących Czubajka kania jest grzybem jadalnym i pospolitym w Polsce, jednak rzadko zbieranym, ponieważ łatwo go pomylić ze śmiertelnie trującym muchomorem sromotnikowym. Ma też kilka innych trujących „sobowtórów”. Aby mieć pewność, co do tego, czy zerwaliśmy kanię czy muchomora, musimy bardzo dobrze znać cechy odróżniające je od siebie, zawsze zrywać dojrzałe, duże osobniki (dopiero one wykształcają wspomniane cechy), po lesie chodzić z doświadczonym grzybiarzem, a w razie potrzeby po grzybobraniu zgłosić się do lokalnej stacji sanitarno-epidemiologicznej, gdzie grzyby zostaną fachowo ocenione. Kanie zawsze wykręcamy z podłoża, nie wycinamy nożykiem. Ma to znaczenie, gdyż wygląd bulwy, z której wyrasta kania, odróżnia ją od muchomora sromotnikowego. Zawsze też zbieramy grzyby w całości. Nawet specjalista może mieć problem z odróżnieniem grzyba jadalnego od trującego na podstawie samego kapelusza. Grzyb kania - jak wygląda? Jak wygląda grzyb kania? Czubajka kania jest grzybem blaszkowym - pod kapeluszem ma gęste i szerokie blaszki, które nie dochodzą do trzonu. Jej kapelusz jest duży (10-30 cm), w kształcie parasola z małym garbem pośrodku (młode okazy mają kulisty, zamknięty kapelusz, ale takich po prostu lepiej nie zrywać, bo odróżnienie ich od trujących grzybów jest bardzo trudne). Kania ma kolor białawy, beżowy z blado-brązowymi łuskami, lekko odstającymi od skórki. Brzegi są zwykle postrzępione i białe. Trzon kani jest dość cienki (do 2 cm), u dołu zakończony większą bulwą, bez pochewki. U młodszych okazów jest gąbczasty, z czasem robi się pusty w środku. Na trzonie znajduje się ruchomy pierścień. Nad pierścieniem trzon jest gładki, a pod nim ma poprzeczne, ciemne prążki. Miąższ jest biały i nie sinieje po ściśnięciu czy uszkodzeniu. Kania ma łagodny smak i Images Kania (grzyb) - kiedy zbierać i gdzie? Kania rośnie w Polsce na terenie niemal całego kraju, na obrzeżach lasów - zarówno liściastych, jak i iglastych. Można znaleźć kanie także na leśnych polanach, ale i w parkach czy na łąkach. Preferują gliniaste gleby ze związkami wapnia. Kanię można zbierać od lata do jesieni. Grzyb kania - czy jest trująca? Kania czubajka jest jadalnym grzybem. Spożywa się jednak kapelusze, gdyż trzony są łykowate. Kania jest niebezpieczna tylko, jeśli pomylimy ją z trującym grzybem. Najbardziej niebezpieczny jest podobny do kani muchomor sromotnikowy, którego toksyny - alfa-amanityny - nie da się w żaden sposób usunąć z grzyba. Będzie aktywna i niebezpieczna przez lata, nawet po zamarynowaniu. Uszkadza wątrobę i inne narządy, może nawet doprowadzić do śmierci. Można zatruć się jadalną kanią tylko w przypadku, jeśli nieprawidłowo przechowujemy tego grzyba. Wszystkie grzyby jadalne szybko się psują i mogą wywołać problemy gastryczne, jeśli np. nosimy je w foliowych torebkach lub nie zjemy wystarczająco szybko po przyrządzeniu. Kania - wartości odżywcze: wapń,żelazo,miedź,potas, magnez,mangan,sód, kani częściej niż raz w tygodniu może być szkodliwe ze względu na zawartość metali ciężkich, które się w niej akumulują. Kania - z czym można pomylić? Czubajka kania a muchomor sromotnikowy i jadowity Kanię niestety można pomylić z trującymi muchomorami:muchomor sromotnikowy a kania: różnice są widoczne dopiero u dojrzałych okazów, muchomor sromotnikowy ma zielonkawy odcień, a jego pierścień może z czasem nawet zaniknąć i nie przesuwa się po trzonie, blaszki muchomora są białe, nie beżowe, kapelusz jest raczej gładki, a jeśli prawidłowo wykręcimy grzyba, zobaczymy, że u kani brakuje charakterystycznej dla muchomora pochwy na bulwie, muchomor ma też słodki, mdły zapach; muchomor jadowity a kania: kolor muchomora jadowitego jest białożółty, blaszki są białe, gęste, również miewa na kapeluszu łatki, ale wystarczy sprawdzić pierścień na trzonie, aby wiedzieć, czy to kania, czy muchomor - u kani będzie ruchomy, u muchomora przyrośnięty do trzonu. Grzyb kania - jak rozpoznać i odróżnić od innych grzybów? Kania przypomina też inne grzyby trujące: czubajka ogrodowa a czubajka kania: czubajka ogrodowa rośnie w dawnych (lub obecnych) ogrodach, w których używany był kompost, ma dużo większą bulwę u podstawy niż kania; czubajeczka zamszowata a czubajka kania: czubajeczka nie ma na trzonie pierścienia i jest mniejsza (kapelusz ma do 5 cm średnicy), na kapeluszu ma włókienka, nie łuski, to rzadki gatunek w Polsce; sinoblaszek trujący lub zielonawy a jadalna kania: u dojrzałych osobników sinoblaszka blaszki pod kapeluszem przybierają barwę zielonawą, pierścień na trzonie jest nieruchomy, na razie sinoblaszek trujący nie występuje w Polsce, ale rozprzestrzenia się po Europie, jest też najczęstszą przyczyną zatruć grzybami w Ameryce Północnej, wywołuje ostre zatrucie pokarmowe. Kania a grzyby jadalne, które można pomylić: czubajka czerwieniejąca a czubajka kania : czubajka czerwieniejąca czerwienieje po uszkodzeniu i nie ma łusek na trzonie; czubajka gwiaździsta a czubajka kania : czubajka gwiaździsta jest mniejsza od kani i ma większe plamki na kapeluszu. Co można zrobić z kanią? Kanię najczęściej przyrządza się panierując i smażąc kapelusze. Najlepiej smakują na także:Zobacz wideo: Czas na grzybobranie! Ciekawe fakty ze świata grzybów Podpowiadamy, jak ją przyrządzić. Czubajka kania. Podpowiadamy, jak ją przyrządzić. Zwykle podajemy ją usmażoną w panierce. Ale kotlety to nie jedyne, co możemy przyrządzić z tego grzyba. Grzyboznawca Justyn Kołek mówi o bardzo nietypowym sposobie, na jego przyrządzenie. - Będzie jak najlepszej jakości ryba - mówi ekspert. Czubajka kania (Macrolepiota procera) to grzyb z rodziny pieczarkowatych, spożywany zazwyczaj po usmażeniu w panierce lub jako dodatek do jajecznicy. Bardzo ceniony za swoje walory smakowe, niestety też łatwy do pomylenia ze śmiertelnie trującym muchomorem sromotnikowym. Nie musimy jednak ryzykować pomyłki. W bezpieczny sposób możemy pozyskiwać pyszne kanie z uprawy we własnym ogrodzie! Teraz jest to możliwe dzięki wygodnym w użyciu podłożom zawierającym grzybnię kani. Czubajka kania z własnej uprawy w ogrodzieFot. Czubajka kania - wartości odżywcze Czubajka kania w lasach może być zbierana od lipca do października, a zatem całe lato, aż do jesieni. Spotkać ją można na brzegach lasów liściastych i iglastych, na polanach leśnych i łąkach, często również na poboczach szos. Częścią nadającą się do spożycia są kapelusze kani i to głównie w nich zgromadzone są wszelkie wartości odżywcze, dla których warto jadać te grzyby. Znajdziemy w nich witaminy A, B1, B2, C, D, PP i E, a także liczne sole mineralne. W 80% kanie składają się z wody, zaś pozostałe 20% ich masy to w większości białka i nieco węglowodanów oraz tłuszczy. Jako produkt niskokaloryczny kanie mogą być polecane osobom odchudzającym się. Czubajki kanie są polecane dla wegetarian, gdyż w ich kapeluszach znajdziemy łatwo przyswajalne aminokwasy egzogenne, czyli takie, których organizm ludzki nie jest w stanie wytworzyć sam i musi je otrzymywać w pożywieniu. Spożywanie kani to dobry sposób aby te aminokwasy uzupełniać w diecie wegetariańskiej. Kanie są też dobrym źródłem błonnika. Musimy jednak pamiętać, że zawarty w nich błonnik to ciężkostrawna chityna. Z tego względu kani nie powinny spożywać dzieci poniżej 6 roku życia, a także osoby starsze i mające problemy zdrowotne. Jednorazowo nie powinno się też jadać kani zbyt wiele. Kania doskonale smakuje usmażona w panierce. Smaży się podobnie jak kotlety schaboweFot. Czubajka kania - wygląd Najbardziej charakterystyczną częścią czubajki kani jest jej kapelusz. U młodych grzybów kapelusze są jajowate, zamknięte, brązowe. Z czasem się otwierają, przybierając kształt parasola, a także jaśnieją. Ostatecznie stają się płaskie i rozpostarte, a ich średnica może sięgać aż 30 cm. To czyni je jednymi z największych kapeluszy spotykanych u grzybów rosnących w naszych lasach. Wiele osób twierdzi, że kapelusz kani przypomina parasol przyozdobiony piórami sowy. Dlatego potocznie grzyb ten bywa też nazywany parasolnikiem lub sówką. Warto zwrócić uwagę także na trzon kani, który może osiągać do 40 cm wysokości ale nie więcej niż 2 cm średnicy. Na trzonie kani, zazwyczaj w jego górnej części, znajdziemy też ruchomy pierścień barwy kremowej. Przy ziemi trzon trzon jest znacznie grubszy, bulwiasty, do 5 cm średnicy. Czubajka kania - grzyby w różnym stopniu dojrzałościFot. Czubajka kania, a muchomor sromotnikowy - różnice Niestety czubajka kania często jest mylona z muchomorem sromotnikowym, który jest silnie trujący, a jego spożycie może być nawet śmiertelne. Z muchomorami mylone są najczęściej młodsze egzemplarze kani. Warto więc zwrócić uwagę na różnice pomiędzy czubajką kanią, a muchomorem sromotnikowym. Oto 4 najważniejsze różnice między czubajką kanią, a muchomorem sromotnikowym: dojrzałe kanie mają płaski kapelusz z niewielkim garbkiem na środkowej części, zaś u muchomora sromotnikowego kapelusz jest bardziej płaski, na kapeluszu kani znajdziemy popękaną, łuszczącą się skórę oraz chropowate, brązowe plamki, zaś kapelusze muchomora sromotnikowego są od góry gładkie barwy oliwkowej, blaszki kani są beżowe, zaś u muchomora białe, pierścień na trzonie kani jest ruchomy, zaś u muchomora sromotnikowego jest on zwisający i nieco kołnierzykowaty. Czubajka kania, a muchomor sromotnikowy - różniceFot. Mimo tych różnych oba grzyby bywają często mylone, a pomyłki są tragiczne w skutkach. Dlatego miłośników smaku tego grzyba zachęcamy do samodzielnej uprawy kani w ogrodzie! Czubajka kania - uprawa w ogrodzie Czubajkę kanię w bezpieczny sposób możemy otrzymywać z własnej uprawy kani w ogrodzie. Jest to możliwe dzięki dostępności, gotowego do użycia, podłoża z grzybnią kani. Podłoże takie można z łatwością zamówić przez takie specjalne podłoże, uprawa kani w ogrodzie staje się dziecinnie prosta. Sprzedawane podłoża z grzybnią kani mają formę kostki. Po otrzymaniu przesyłki, szukamy w ogrodzie zacienionego miejsca, np. pod drzewem lub krzewem, i wykopujemy dołek o rozmiarach około 60x40 cm i głębokości 20 cm. Po prostu na tyle duży aby zmieściła się w nim posiadana przez nas kostka zagrzybionego podłoża. Zestaw do uprawy kani w gorodzie Wybierając miejsce pod wkopanie podłoża z kanią, warto pamiętać iż w środowisku naturalnym grzyb ten wyrasta najczęściej wśród traw, na glebach gliniastych i zasobnych w wapń. Unika zaś siedlisk kwaśnych i bardzo wilgotnych. Nie należy zatem dla kani wyszukiwać miejsca specjalnie wilgotnego, wystarczy po prostu cieniste, idealnie będzie na obrzeżu trawnika. Po wykopaniu dołka, z kostki z podłożem usuwamy foliowe opakowanie i umieszczamy ją w dołku. Następnie przysypujemy 3-centymetrową warstwą dobrej, próchniczej ziemi, najlepiej ziemią kompostową lub torfem. Gdy grzybnia kani rozrasta się w ziemi, należy jedynie raz w tygodniu zraszać ziemię wodą, ale tylko jeżeli co najmniej od tygodnia nie padało. Nadmierna wilgoć wcale nie jest zbyt dobra. Grzyby pojawią się w przeciągu 3-6 miesięcy. Suszenie grzybów. Domowe sposoby jak suszyć grzyby Grzyby można suszyć w piekarniku, na nitce, na słońcu czy w mikrofalówce. Dowiedz się, jak przygotować grzyby do suszenia oraz jak prawidłowo suszyć grzyby wykorzystując domowe sposoby. Więcej... Czubajka kania - przepisy kulinarne Kapelusze kani spożywa się wyłącznie po usmażeniu, ugotowaniu lub przepis na potrawę z kani to namoczyć kapelusze kani w mleku, potem smażyć je w panierce z bułki tartej i jajka, tak jak kotlety też obsmażać kanie w cieście naleśnikowym lub użyć wraz z cebulą jako dodatek do są ponoć jednak z kanie z piekarnika. Aby przygotować tę potrawę z kani, panierujemy kapelusze kani bez moczenia w mleku, następnie skrapiamy oliwą i wkładamy do piekarnika aż się zarumienią. Palce lizać! Zobacz również: Grzyby w ogrodzie - uprawa grzybów jadalnych, leśnych W ostatnim czasie ogromnym zainteresowaniem cieszy się tematyka amatorskiej uprawy grzybów w ogrodzie. Prawdziwym hitem na rynku jest żywa grzybnia mikoryzowa jadalnych grzybów leśnych. Więcej... Uprawa pieczarek w domu - instrukcja Uprawa pieczarek w domu to doskonały sposób na samodzielne pozyskanie tych pysznych grzybów. Dzięki uprawie pieczarek w domu mamy je zawsze pod ręką i możemy być pewni że grzyby zostały wyhodowane bez sztucznych dodatków i chemii. Więcej... Ciekawe grzyby jadalne i niejadalne - zdjęcia i opisy Grzyby jadalne są w naszym kraju bardzo cenionym składnikiem wielu potraw i nie brakuje smakoszy, którzy potrafią z nich wyczarować znakomite dania. Dla ułatwienia życia zbieraczom są organizowane wystawy grzybów, na których można przyjrzeć się różnym gatunkom z bliska i poznać ciekawe grzyby jadalne i niejadalne. Więcej... Jeżeli zastanawiasz się, jak wygląda grzyb taki jak kania, uważnie przeczytaj poniższy opis! Dzięki temu zbiory jej owocników będą udane, a Ty nigdy nie pomylisz tego gatunku z innym. Ponadto warto wiedzieć, że co roku w lasach pojawiają się grzyby podobne do sowy, co w niektórych przypadkach może być śmiertelnie niebezpieczne! Kania to bardzo przyjemny grzyb. Występuje pospolicie zazwyczaj na obrzeżach lasów, polanach leśnych i łąkach. Grzyb jadalny, zresztą bardzo smaczny. Zdecydowanie najbardziej podobna do kani jest Czubajka gwiaździsta (Macrolepiota konradii), która zazwyczaj nie jest odróżniany przez grzybiarzy i traktowana jest jako mniejsza Czubajka kania. Niektóre atlasy sugerują, że Czubajka gwiaździsta jest nawet smaczniejsza. Podobna także jest Kumulatka obszarpana (Chlorophyllum rhacodes) (dawniej nazywana czubajką czerwieniejącą) oraz Pieczarka leśna (Agaricus sylvaticus) i Czernidłak kołpakowaty (Coprinus comatus). Niestety bywają także pomyłki ze śmiertelnie trującym Muchomorem sromotnikowym (Amanita phalloides), warto dokładnie poznać oba te grzyby, ponieważ ewentualna pomyłka na pewno będzie tragiczna w skutkach. Najbardziej trafne określenie na kanie to chyba „leśne schabowe”. Można panierować i smażyć jak kotlet schabowy. Wysuszone wcześniej owocniki można maczać w mleku i smażyć a także dzięki silnemu aromatowi używać jako przyprawy. Przepis na „kotlet” z kani: Na kanie można znaleźć naprawdę sporo przepisów, ja opisze mój, który stosuje od lat. Do smażenia używamy tylko kapeluszy, trzon jest łykowaty – łatwo go usunąć wykręcając. Można wyciąć czubek bo bywa twardy, ale nie jest to jakaś zasada. Kapelusze obtaczamy z obu stron, we wcześniej przygotowanym roztrzepanym jajku, odpowiednio przyprawionym pieprzem i solą. Jeśli kania nie ma w pełni rozwiniętego owocnika, także można ją usmażyć lub jeśli nam się bardzo nie spieszy, można wstawić na jakiś czas do szklanki z wodą, powinna się otworzyć. Smażymy najlepiej na maśle aż grzyb dojedzie i się zarumieni. Wcinamy z chlebem. Jeśli zbiory wyszły wyjątkowo owocnie można swobodnie kanie ususzyć, następnie pokruszyć i używać jako aromatycznej przyprawy. Tak przygotowane grzyby należy przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku. Czubajka kania (Macrolepiota procera (Scop.) Singer) – gatunek grzybów należący do rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae). zioła, zdrowie, przyroda, podróże Czubajnik ponury Czubajka czerwieniejąca często jest mylona z czubajką kanią. Cechą czubajki czerwieniejącej jest ciemnienie, czerwienienie miejsc uszkodzonych,” zmiętolonych”. Czubajki czerwieniejące nie mają też charakterystycznego zygzakowatego wzoru na trzonie, który jest w miarę jednolity. Nie są one aż tak pyszne, jak kania. Odmiana czubajki czerwieniejącej – czubajka ogrodowa może być lekko trująca. Czubajka ogrodowa ma 2 cechy rozpoznawcze: Rośnie w ogrodzie, w miejscach, gdzie był kompost. Ma bardzo dużą bulwę u nasady trzonu. Na zdjęciach prezentuję Wam czubajniki ponure, smaczne i bezpieczne (Chlorophyllum olivieri). Poniżej dla porównania zdjęcia czubajki kani: Wpis ma charakter informacyjny. Nie biorę odpowiedzilności za Wasze spożywanie grzybów. Kanie w Panierce Bezglutenowej Jadalne Muchomory Siedzuń Sosnowy, Szmaciak Gałęzisty, Kozia Broda – Smaczny Grzyb Jadalny Jak Odróżnić Muchomora Sromotnikowego Od Kani Sromotnik Bezwstydny – Smaczny Grzyb Jadalny Piaskowiec Modrzak – Ciekawy Grzyb Jadalny, Który Sinieje Na Niebiesko Nietypowe Grzyby Jadalne – Łuskowiec Jeleni I Grzyb O Zapachu Surowego Ciasta Mącznego – Bruzdniczek Największy Immunomodulujące I Przeciwnowotworowe Właściwości Oraz Zastosowanie W Lecznictwie Niecelulozowych Β- D- Glukanów Pozyskiwanych Z Grzybów. – Praca Poglądowa Jadalne I Niejadalne Purchawki Kilka słów o rydzach i trujących zasłonakach More from Ola Dyniowate Dyniowate (Cucurbitaceae) arbuz ogórek ogórek melon, melon (Cucumis melo) melon kantalupa (Cucumis... Read More You may also like More Stories aRH8X3x.