Struktura Lewisa jest graficzną reprezentacją rozkładu elektronów wokół atomów. Powodem uczenia się rysowania struktur Lewisa jest przewidywanie liczby i rodzaju wiązań, które mogą powstać wokół atomu. Struktura Lewisa pomaga również w przewidywaniu geometrii cząsteczki. Studenci chemii często są zdezorientowani modelami, ale rysowanie struktur Lewisa może być prostym procesem, jeśli zastosuje się odpowiednie kroki. Należy pamiętać, że istnieje kilka różnych strategii konstruowania struktur Lewisa. Te instrukcje przedstawiają strategię Keltera polegającą na rysowaniu struktur Lewisa dla cząsteczek. Krok 1: Znajdź całkowitą liczbę elektronów walencyjnych W tym kroku zsumuj całkowitą liczbę elektronów walencyjnych ze wszystkich atomów w cząsteczce. Krok 2: Znajdź liczbę elektronów potrzebną, aby atomy były „szczęśliwe” Atom jest uważany za „szczęśliwy”, gdy jego zewnętrzna powłoka elektronowa jest wypełniona . Pierwiastki do czwartego okresu w układzie okresowym potrzebują ośmiu elektronów, aby wypełnić swoją zewnętrzną powłokę elektronową. Ta właściwość jest często nazywana „ regułą oktetu ”. Krok 3: Określ liczbę wiązań w cząsteczce Wiązania kowalencyjne powstają , gdy jeden elektron z każdego atomu tworzy parę elektronów. Krok 2 mówi, ile elektronów jest potrzebnych, a Krok 1 to liczba posiadanych elektronów. Odjęcie liczby w kroku 1 od liczby w kroku 2 daje liczbę elektronów potrzebnych do ukończenia oktetów. Każde utworzone wiązanie wymaga dwóch elektronów , więc liczba wiązań jest o połowę mniejsza niż liczba potrzebnych elektronów lub: (Krok 2 - Krok 1)/2 Krok 4: Wybierz centralny atom Centralny atom cząsteczki jest zwykle najmniej elektroujemnym atomem lub atomem o najwyższej wartościowości. Aby znaleźć elektroujemność, albo polegaj na trendach w układzie okresowym, albo skonsultuj się z tabelą zawierającą wartości elektroujemności. Elektroujemność zmniejsza się, przesuwając się w dół grupy w układzie okresowym i zwiększa się, przesuwając się od lewej do prawej w całym okresie. Atomy wodoru i halogenu mają tendencję do pojawiania się na zewnątrz cząsteczki i rzadko są centralnym atomem. Krok 5: Narysuj strukturę szkieletową Połącz atomy z centralnym atomem linią prostą reprezentującą wiązanie między dwoma atomami. Do centralnego atomu może być podłączonych do czterech innych atomów. Krok 6: Umieść elektrony wokół zewnętrznych atomów Uzupełnij oktety wokół każdego z zewnętrznych atomów. Jeśli nie ma wystarczającej liczby elektronów do ukończenia oktetów, struktura szkieletowa z kroku 5 jest nieprawidłowa. Wypróbuj inny układ. Początkowo może to wymagać pewnych prób i błędów. W miarę zdobywania doświadczenia łatwiej będzie przewidzieć struktury szkieletowe. Krok 7: Umieść pozostałe elektrony wokół centralnego atomu Uzupełnij oktet centralnego atomu pozostałymi elektronami. Jeśli po kroku 3 pozostały jakieś wiązania, stwórz podwójne wiązania z wolnymi parami na zewnętrznych atomach. Wiązanie podwójne jest reprezentowane przez dwie ciągłe linie narysowane między parą atomów. Jeśli w centralnym atomie znajduje się więcej niż osiem elektronów, a atom nie jest jednym z wyjątków od reguły oktetu , liczba atomów walencyjnych w kroku 1 mogła zostać obliczona nieprawidłowo. To uzupełni strukturę kropki Lewisa dla cząsteczki. Struktury Lewisa vs. Prawdziwe cząsteczki Chociaż struktury Lewisa są przydatne — zwłaszcza gdy uczysz się o wartościowości, stanach utlenienia i wiązaniu — istnieje wiele wyjątków od reguł w świecie rzeczywistym. Atomy starają się wypełnić lub wypełnić w połowie swoją powłokę elektronów walencyjnych. Jednak atomy mogą i tworzą cząsteczki, które nie są idealnie stabilne. W niektórych przypadkach centralny atom może tworzyć więcej niż inne połączone z nim atomy. Liczba elektronów walencyjnych może przekraczać osiem, zwłaszcza dla wyższych liczb atomowych. Struktury Lewisa są pomocne w przypadku lekkich pierwiastków, ale mniej przydatne w przypadku metali przejściowych, takich jak lantanowce i aktynowce. Ostrzega się uczniów, aby pamiętali, że struktury Lewisa są cennym narzędziem do poznawania i przewidywania zachowania atomów w cząsteczkach, ale są niedoskonałymi reprezentacjami rzeczywistej aktywności elektronów.